martes, 6 de noviembre de 2007

Primavera en noviembre

Por fin respiré. Fue anoche, en unos de esos momentos en que la conexión de internet quiso funcionar, porque lleva unos días resistiéndose. Llegué a pensar que me habían podido cortar la línea al haberme retrasado unas horas en pagarlo; pero no. Aun habiendo ido a abonar la debida cantidad, seguía sin funcionar.

Sin embargo, y como venía diciendo, anoche me permitió entrar corriendo a mi correo y abrir el mail que me mandaban desde esa universidad que tan harta me tiene: me aceptaban la propuesta de tutora de la memoria de máster (después de casi 6 meses desde la primera consulta) y me ampliaban el plazo de entrega 3 meses por todos los problemas que habían tenido y su demora en responderme. Os juro que no me lo podía creer. Histérica de la alegría, sin casi poder contenerme, cogí el teléfono para llamar a casa. Necesitaba decírselo a mis padres, a quien últimamente estoy echado mucho de menos. Estoy ultrasensible en temas familiares y no veo el momento en que pasen los días para que me den ese achuchón de mamá incomparable a cualquier otro.

Pero a lo que iba: Ese temido 31 de enero se ha convertido ahora en un 30 de marzo de 2008 que ya sueño con que llegue para sentirme por fin libre. Aunque libertad he ganado ya mucha con las escasas palabras de anoche: De momento, y así haciendo una previsión rápida, he ganado un puente de la constitución sin remordimientos, unas vacaciones navideñas en familia como dios manda, una escapada a Canarias o a Baleares, domingos para hacer lo que realmente me apetezca, momentos ya casi inexistentes en mi vida en que podía sentarme a leer un libro que nada tiene que ver con lo que estoy haciendo en clase, asistir tranquila a unas clases de griego que, aunque son una mierda, consiguen arrancarme una sonrisa de felicidad, sentarnos con un té por la noche a montar el puzzle de 1500 piezas que he comprado, hacer manualidades los fines de semana, ir al cine, exposiciones y conciertos, danzar con la vecina como dos niñas pequeñas en la clase de aerodance,… en definitiva, ampliar mi visión del mundo, mi realidad del día a día, mis temas de conversación… y poco a poco recuperar aquélla que me gustaba cómo era y que por un tiempo alguien se llevó; disfrutar cada una de las pequeñas cosas y momentos que parece que comienzan a surgir de forma mágica. A pesar de que el otoño está ya avanzado y más bien se aproxima el invierno, siento que en mí empieza a llegar la primavera. Y poco a poco, casi sin darme cuenta están saliendo los rayos del sol; y con ellos, la vida se me empieza a llenar de color en esta ciudad que muchos definirían como gris y decadente.

9 comentarios:

Anónimo dijo...

¡¡Guaaayyyyy!! Me alegro de verte así :)) Una vez más parece que llevamos ritmos paralelos ;) A ver si me pongo pronto y te escribo, ya que por teléfono no hay manera.

Besotes!!

Odara dijo...

Ése era yo ;)

Odara dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
mmelekk dijo...

Hola :))

Síii, la verdad es que también yo estoy contenta de ver que poco a poco va saliendo todo :) Y tanto más me alegra ver que también a ti se te nota esa sonrisa entre palabra y palabra, aunque haya días malos.

Hvala i poljubac za tebe :)

Anónimo dijo...

No saps com m´alegra notar l´ale gria i la felicitat en el text, reflex de la realitat.
Tinc ganes de donar-te molts apretons d´eixos que tant desitges.
Et volem immensament.Besets.

mmelekk dijo...

Ohhhhh, mareta, QUINA ALEGRIA de vore el teu comentari. Ha estat tota una sorpresa, sincerament! :))

Respecte als nadals, buffff.... per primera vegada a la meua vida estic desitjant-los amb tanta intensitat. Seran més tristos que mai per una banda, però espere disfrutar-me'ls com mai per una altra. De fet, estic pensant en si realment val la pena anar-me'n a Tenerife o a Menorca amb els dies que tinc. Però ja vore'm...ja saps que després no em puc contenir :)

Per cert, pots preguntar-li a la tia Mª Luz si Teresa ve i quant? Ahh, i Laureta em va dir l'altre dia que Alícia venia a viure amb ella, no? Qué bé!

Pues això, MIL GRÀCIES PER LES TEUES LECTURES CONSTANTS, PEL TEU RECOLÇAMENT TAMBÉ CONSTANT I PEL COMENTARI :)))

De moment, no sé si podrem parlar fins la setmana que ve. Està la cosa ocupà, ocupà :))), però ja farem un lloquet ;-)

Mil besaetes

Anónimo dijo...

Teresa no ve a Nadal, se´n va a Canaries, segons en va dir la tia MªLuz.
És cert, Alicia ha anat a viure amb Laura,; està amb ella des de esta setmana.
Per ací tot bé i amb ganes de vore´t.
Besets.

Dani dijo...

Hola Chikiiii!!!!
Que alegria saber que poco a poco estas encontrando las herramientas que tanto deseabas para alegrar ese día a día que por diversas cosas es dificil de sentir que se ha aprovechado al maximo.
Son esas pequeñeses esas simples actividades, personas, reuniones, llamadas, noticias que nos regalan una sonrisa aún cuando pensemos que nuestros días son grises.
Desde tú Barcelona querida, te mando muchas fuerzas y muchos besos cariñosos.

Hasta muy pronto

mmelekk dijo...

Sí, la verdad es que el tiempo juega casi siempre a favor de uno. Desde que habláramos en diciembre pasado, todo ha mejorado mucho, aunque también es verdad que he intentado poner mucho de mi parte. Ya sabes que a veces me cuesta un poquito :(

Pero es bonito notar cómo una empieza a sonreir frente a realidades que hasta ahora la mantenían indiferente. Y sobre todo, me parece bonito poder percibir eso... el proceso :)

Mil besotes